Mehmet Teber

Bir akraba sohbetindeyim. Etrafta çocuklar da var. Akrabam ile önemli bir konu konuşuyoruz. Konuştuğum annenin yanına çocuğu sürekli gelip bir şey soruyor, istiyor ya da şikâyet ediyor. Her seferinde anne tüm dikkati ile çocuğa dönüyor, onu uzun uzun dinliyor sonra da ikna edici şeyler söylüyor.

Terapide karşılaştığım iki ebeveyn grubu var ki çocuklarını kavanozda büyütüyorlar. Anlatayım:

Size ülkemizin psikoloji tarihinin vahim bir olayından bahsedeyim, bir çeviri hatası ile ebeveynlerin aklının nasıl karıştığından…

Çocuklara karşı anlayışlı olmamız gerektiğini zaten biliyoruz. Ancak kaçırdığımız bir nokta var. Şu ki; çocuklara her şeyi ikna ederek yaptıramayız. Neden mi:

Bir önceki nesil, çocuğu çok görmedi ve göremedi. Bizlere sınır konulurken ne bilgi verildi ne de açıklama yapıldı. Sadece emir verildi. Bir şeyleri yaptık ve ikna olmadan yaptık, teslim olarak, itaat ederek yaptık.