Aşırı Görülmüş Çocuk
Bir akraba sohbetindeyim. Etrafta çocuklar da var. Akrabam ile önemli bir konu konuşuyoruz. Konuştuğum annenin yanına çocuğu sürekli gelip bir şey soruyor, istiyor ya da şikâyet ediyor. Her seferinde anne tüm dikkati ile çocuğa dönüyor, onu uzun uzun dinliyor sonra da ikna edici şeyler söylüyor. Tam bana dönüyor konu biraz devam ediyor derken çocuk yine geliyor. Yine ben 4-5 dakika bekliyorum. Anne çocuğunun kendisini çok yorduğundan şikayetçi, kendine yer bulamıyormuş ve çocuk onu çok boğuyormuş. Dedim tam olarak nedeni bu. Yani çocuğu aşırı görmen.
Bizler anne babalarımız tarafından yeterince görülmedik. Temel biyolojik ihtiyaçlarımız dışında dikkatleri bizde olmadı. İçimizde ukde kaldı.
Günümüz ebeveynleri ise tam da diğer uca savruldu. Çocukla saatlerce oynayanlar mı dersiniz, tüm günü çocukla etkinlik yapanlar mı? Hayatın merkezine çocuğu alıp, eşini, komşusunu, dostunu yok sayan mı? Çocuğunun bir cümlesi ile kıyameti koparan mı?
Aşırı görülen çocuk dünyanın kendi etrafında dönmesi gerektiğine inanıyor. Okula başlayınca öğretmenin dikkati onda olmayınca bununla baş edemiyor. İstekleri olmadığında müthiş mutsuz oluyor. Oyunlarda ikinci planda kalınca ya küsüyor ya oyunu bozuyor.
Büyüyüp sevgili oluyor, sevgilisinin tüm dikkati kendinde olsun istiyor. Bu durumu az görülmüş kişilerde de görünür evet çünkü psikoloji de iki uç bazen aynı sonucu doğurur. Eşinin dikkati biraz ondan kopsa hemen mutsuzluğa savruluyor.
Hayatın bence en az yarısında çocuğu duymamak iyidir. “Şimdi işim var.” demek güzeldir. İsteklerin ötelenmesi faydalıdır. “Önemli işim var beni rahatsız etme” demek gereklidir. “Hep şikayetle bana gelme, biraz da kendin baş et.” demek faydalıdır.
Evet çocuk buralarda kırılır, incinir, çatlar, hayal kırıklığı yaşar ama insan kırıldığı yerden büyüyüp güçlenir. Zorluklar baş etmeyi böyle öğrenir. Yeni çözüm yolları böyle üretir. Herhangi bir durumda merkezde olmadığında da hayatını devam ettirmesini bilir.
İki gözümüz ve iki kulağımız var. Birisi çocuklar içinse diğer kendimiz ve ötekiler için. Çocuğu fazla görmek ve duymak iyi ebeveynlik değil. Notumuzu alalım.